Nadwzroczność, nazywana również dalekowzrocznością czy hiperopią, jest typem wady wzroku. Dotyka ona osoby w każdym wieku, choć najczęściej występuje u małych dzieci i osób starszych. Nie zawsze wymaga ona leczenia. Dowiedz się, jak uzyskać dobrą jakość widzenia w przypadku nadwzroczności.
Czym jest nadwzroczność?
Nadwzroczność, często określana jako dalekowzroczność, to wada wzroku polegająca na zaburzeniu widzenia obiektów znajdujących się w bliskiej odległości od osób nią dotkniętych. Niekiedy możliwe jest też niewyraźne widzenie obiektów położonych w oddaleniu. Problem ten może wystąpić u osoby w każdym wieku. Szacuje się, że dotyczy ona nawet ok. 90% małych dzieci, jednak najczęściej zanika z wiekiem samoistnie. Jeśli wystąpi ona w wieku dorosłym, wymaga korekcji bądź leczenia. Warto pamiętać, że problemy z widzeniem dali, które pojawiły się dopiero po 40. roku życia, mogą być w rzeczywistości powiązane z inną wadą, nazywaną starowzroczności (prezbiopią). Polega ona na utracie elastyczności soczewki, co skutkuje problemami z akomodacją, a więc również z ostrością wzroku.
Symptomy nadwzroczności
Podstawowym objawem nadwzroczności są problemy z wyraźnym widzeniem bliży. Czasem jednak, jeśli wada wzroku nie jest duża, dotknięta nią osoba nie jest jej świadoma. Może natomiast odczuwać inne symptomy, takie jak:
- bóle głowy,
- nadmierne zmęczenie (spowodowane ciągłym skupianiem oczu),
- bóle gałek ocznych,
- zez zbieżny (szczególnie u małych dzieci).
Dalekowzroczność może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie, w tym pisanie i czytanie. Dlatego tak ważna jest jej wczesna diagnostyka oraz wdrożenie odpowiednio dobranej korekcji.
Przyczyny nadwzroczności
Bezpośrednią przyczyną nadwzroczności jest zbyt płaski kształt naturalnej soczewki oka, a niekiedy także zbyt krótka gałka oczna. Z tego powodu wpadające do niej światło skupione zostaje za siatkówką, co wywołuje problemy z ostrością widzenia. Taka budowa oka jest naturalna dla małych dzieci, których układ optyczny jest jeszcze na etapie rozwoju. Wraz z wiekiem wada u malca powinna ustąpić – dzieje się tak zwykle do 7. roku życia. Jeśli tak się nie stanie, najprawdopodobniej u dziecka występuje nadwzroczność genetyczna. To właśnie nasze geny odpowiedzialne są za rozwój tej wady. Dlatego prawdopodobieństwo dalekowzroczności znacznie wzrasta u osób, które miały podobne przypadki w rodzinie. W rzadszych przypadkach hiperopia może wynikać z urazu gałki ocznej lub choroby.
Diagnostyka nadwzroczności
W celu wykluczenia lub potwierdzenia nadwzroczności należy wybrać się do lekarza okulisty. Tylko taki specjalista jest w stanie stwierdzić, czy problemy z prawidłowym widzeniem wynikają z nadwzroczności czy może przyczyna leży w zupełnie innym miejscu. Doświadczonych lekarzy tej specjalizacji w Krakowie znajdziesz na stronie: https://enel.pl/lekarze/krakow/okulista_124/. Odpowiednia diagnostyka jest niezwykle ważna nie tylko dlatego, że nieskorygowana wada staje się niezwykle uciążliwa i utrudnia codzienne funkcjonowanie. Jeśli niewyraźne widzenie ma źródło w innym problemie, bez właściwego postępowania ryzykujemy poważnymi problemami ze zdrowiem.
Leczenie nadwzroczności
Chociaż u dzieci nadwzroczność może ustąpić samoistnie, w przypadku dotkniętych nią osób dorosłych należy podjąć kolejne działania. Istnieją trzy podstawowe metody radzenia sobie z dalekowzrocznością:
- korekcja za pomocą soczewek okularowych – pacjenci z niewielką wadą zazwyczaj decydują się jedynie na tzw. „okulary do czytania”,
- korekcja za pomocą soczewek kontaktowych – jest niezwykle wygodna np. dla osób aktywnych lub tych, które nie potrafią przyzwyczaić się do okularów,
- laserowa korekcja wady wzroku – obecne metody są niezwykle skuteczne i pozwalają na szybkie i trwałe pozbycie się wady wzroku. Należy jednak mieć świadomość, że oko potrzebuje nieco czasu, aby uzyskać optymalną ostrość widzenia, co trzeba wziąć pod uwagę, planując okres rekonwalescencji.
