Rodowity bochnianin, jeden z najwybitniejszych obywateli naszego miasta, który po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył krajowi na najwyższych szczeblach administracji państwowej, ma przestać być patronem jednej z bocheńskich ulic, bo w ocenie IPN po II wojnie światowej stał się aktywnym działaczem komunizmu.
Jak już informowaliśmy w Bochnianin.pl, na najbliższą sesję rady miasta przygotowano projekt uchwały w sprawie zmiany nazwy ulicy Kiernika. Obecny patron to Władysław Kiernik, nowym ma być jego wnuk – Adam Kiernik (więcej o proponowanym patronie – TUTAJ)
Zmianę przygotowano w związku z negatywną opinią Instytutu Pamięci Narodowej dotyczącą obecnego patrona tej ulicy.
Władysław Kiernik (ur. 27 lipca 1879 w Bochni, zm. 23 sierpnia 1971 w Warszawie) – polityk polski, aktywny działacz ruchu ludowego, minister spraw wewnętrznych, minister rolnictwa, w II RP poseł w latach 1919–1933 (na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm I, II i III kadencji), po II wojnie światowej poseł na Sejm Ustawodawczy, zastępca członka i członek Rady Obrony Państwa w 1920 roku; adwokat. Pełny biogram na Wikipedii – TUTAJ.
W ocenie Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, upamiętniona w nazwie bocheńskiej ulicy osoba symbolizuje komunizm. Na taką opinię wpływ ma jego działalność po II wojnie światowej.
„Władysław Kiernik był przed 1939 rokiem i w czasie wojny zasłużonym działaczem ludowym, który w okresie powojennym przeszedł z niepodległościowego obozu działaczy skupionych wokół prezesa Polskiego Stronnictwa Ludowego Stanisława Mikołajczyka, do grona współpracowników partii komunistycznej” – czytamy w opinii wydanej przez IPN. „W takiej roli stał się narzędziem realizacji polityki komunistów w łonie ruchu ludowego. Został jednym z liderów stalinowskiego Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, spełniającego rolę pośrednika w realizacji wytycznych i nakazów partii komunistycznej w środowisku wiejskim”
W dalszej części dokumentu rozwinięto te zarzuty:
„Po uchwałach konferencji jałtańskiej i po powrocie S. Mikołajczyka do kraju wszedł w skład zdominowanego przez komunistów tzw. Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Pełnił w nim funkcję ministra administracji publicznej.
W 1945 r. był wiceprezesem Naczelnego Komitetu Wykonawczego PSL, w następnym roku został wybrany prezesem Rady Naczelnej PSL. Został mianowany posłem do fasadowej Krajowej Rady Narodowej, w której zasiadał w latach 1946-1947.
Stopniowo przechodził na pozycje uległości wobec nacisków politycznych komunistów, w końcu stając się zadeklarowanym zwolennikiem podporządkowania ruchu ludowego Polskiej Partii Robotniczej. Już w roku 1946 opowiadał się za tym aby PSL weszło do podporządkowanego komunistom tzw. Bloku Demokratycznego. Oznaczałoby to faktycznie rezygnację z postulatu przeprowadzenia demokratycznych wyborów i zgodę na wkomponowanie PSL w budowany przez PPR system dyktatury totalitarnej.
W 1947 r. w sfałszowanych przez komunistów „wyborach” przydzielono mu „mandat poselski”. Po ucieczce Mikołajczyka z kraju (listopad 1947 r.) był jednym z przywódców grupy dążącej do pełnego podporządkowania stronnictwa komunistom.
W okresie stalinizmu w 1949 roku współtworzył satelickie wobec komunistycznej PZPR Zjednoczone Stronnictwo Ludowe (ZSL). Był wówczas jednym liderów tego ugrupowania: w latach 1949-1956 był członkiem Rady Naczelnej ZSL i wiceprzewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej. Działalność ZSL w tym okresie było zaprzeczeniem najbardziej elementarnych haseł niepodległościowego ruchu ludowego. Oznaczało narzucanie chłopom haseł stalinowskiej propagandy, hołdowniczy stosunek do Stalina i Związku Sowieckiego oraz przekształcenie ruchu ludowego w narzędzie realizacji ideologicznych koncepcji komunistów na polskiej wsi – łącznie ze wsparciem terroru i polityki wyniszczania silniejszych gospodarstw chłopskich i forsownej kolektywizacji rolnictwa na wzór sowiecki.
