Zakład Karny w Nowym Wiśniczu został powiększony o nowy pawilon, w którym będzie można osadzić 240 dodatkowych więźniów. Dziś odbyła się uroczystość oddania do użytku inwestycji realizowanej przez ostatnie dwa lata.
Zakład Karny w Nowym Wiśniczu jest jednostką typu zamkniętego dla mężczyzn recydywistów penitencjarnych. Administracyjnie podlega Dyrektorowi Okręgowemu Służby Więziennej w Krakowie.
Dotąd pojemność więzienia wynosiła 438 osadzonych. W nowym pawilonie znajduje się 60 czteroosobowych cel – można tu osadzić kolejnych 240 więźniów.
W wiśnickim zakładzie karnym zatrudnionych jest 146 funkcjonariuszy Służby Więziennej i 30 pracowników cywilnych (w sumie 16 etatów, w tym 7 etatów nauczycielskich).
Historia powstania
Wiśnicki zakład karny mieści się w budynkach odziedziczonych po klasztorze Karmelitów Bosych. Ufundował go jeden z największych magnatów Rzeczypospolitej Polskiej XVII wieku – Stanisław Lubomirski jako wotum za zwycięstwo w bitwie pod Chocimiem. Kasatę Klasztoru Karmelitów Bosych ogłosił dekretem z 1783 r. cesarz Józef II. Budynki klasztorne przeznaczono na ciężkie więzienie, a od 1786 roku mieścił się tu również sąd i mieszkania sędziów. Tutaj przyszedł na świat malarz Juliusz Kossak, syn sędziego sądu karnego Michała.
W 1939 roku na początku II Wojny Światowej, po opanowaniu Polski przez Niemców, więzienie zostało wykorzystane na obóz koncentracyjny – do czasu założenia obozu w Auschwitz. Kościół klasztorny był systematycznie dewastowany a potem rozebrany. W 1940 Niemcy, aby uczcić aneksję Danii urządzili imprezę na wzór germańskiego święta Walpurgii. Część kościoła została wówczas spalona.
Wiśnickie więzienie funkcjonuje w różnych formach od ponad 220 lat. XVII-wieczna zabudowa wzbogaciła się o budynki wzniesione przez Austriaków na bazie murów obronnych.
Dramatycznym wątkiem najnowszej historii jednostki był bunt więźniów i zajęcie zakładu w 1989 roku. Dzięki negocjacjom podjętym przez kierownictwo więzienia wystąpienie skazanych zakończyło się bezkrwawo. Należy wspomnieć również o generalnym remoncie więzienia, jaki miał miejsce w 1990 roku. Wtedy to budynki zostały skanalizowane i doprowadzono instalacje c.o. do każdej celi mieszkalnej. Jednostka mieszcząca się w zabytkowym budynku wymaga prowadzenia stałej modernizacji i remontów, których celem jest systematyczna poprawa warunków odbywania kary.
